Pančevka Aleksandra Saška Mihajlović, spisateljica i profesorka srpskog jezika u Gimnaziji „Uroš Predić” u Pančevu, dobitnica je nagrade „Književno pero” za „roman godine izvan naklade Hrvatskog književnog društva”. Priznanje joj je pripalo za roman „Minijature” (2022).
Nagradu dodeljuje Hrvatsko književno društvo iz Rijeke (Hrvatska). U tom gradu Aleksandra Mihajlović je gostovala u petak, 10. novembra, kada joj je u Gradskoj vijećnici Grada Rijeke, nagrada uručena na Otvaranju 16. međunarodnog festivala književnosti „Dani prijatelja knjige“. Tom prilikom održana je i promocija nagrađenog romana „Minijature”.
Ako već niste pročitali ovaj roman, na spisateljičinom web-sajtu mihajlovicaleksandra.com saznaćete da su „Minijature” „saga o juvelirskoj porodici i njenim vezama sa dvorovima, manastirima i samostanima, o porodičnim tajnama, moći jednog prstena, zločinima i snazi žena. Roman, koji i sam postaje junak knjige, premostio je meridijane i doba da bi spojio nekoliko izuzetnih žena, od srednjovekovnih, preko onih iz XIX veka, do danas.”
– Pred očima čitaoca smenjuju se nemiri, lirika i misaonost. Od prologa i podele uloga do božanstvene pesme na kraju, od zapleta do tužne katarze, ovaj roman je i drama. Prelazi u naraciji su zanimljivi, kao i oni u jeziku, od arhaičnog do savremenog – ovako je strukturu dela opisao izdavač na svom sajtu.
Mi smo na promociji „Minijatura” bili u junu prošle godine u Gradskoj biblioteci u Pančevu, i tada je autorka ispričala nešto više o svom delu i o značenju njegovog naslova.
– Minijature, srednjovekovne sličice na rukopisnim knjigama, manuskriptima, predstavljaju sklop božanstvenog talenta, neobičnog zamaha ruke i brzine misli, inspiracije. A nadasve poznavanje tradicije, osobenosti podneblja, prilika i života, ne samo dvorskog i velikaškog. Minijaturisti su posebni ljudi. Vrlo često su manastiri i parohijske crkve kao minijaturiste upošljavali i putujuće slikare i pisare. Najveći procvat ukrašavanja knjiga minijaturama u nas je usledio od druge polovine 14. veka. Ja sam spojila istoriju i fikciju. Minijaturisti i minijature o kojima govorim su iz 15. veka. Sjedinila sam ih sa Barbarom Frankopan, njenim dvorom na kome je odistinski postojala juvelirska radionica. Ona je naša jedina vladarka koja je to imala! A to je ne samo značajno, već i posebno – rekla je Aleksandra Mihajlović.
Ona je navela da su, s druge strane, minijature ujedno i sličice iz našeg svakodnevnog života.
– Ima ih pregršt. Sve su raznobojne, originalne, upečatljive, umetničke. Iskra kaže: da je njen život minijatura, on bi bio detelina sa četiri lista. Ona se bavi oslikavanjem sopstvenog života, svake epizode, ona je ta iluminatorka sa oštrim okom, opreznom, ali lakom rukom, duhovita, zapitana, oštroumna, samokritična. Ili takva želi da bude, što se svodi na isto – poručila je autorka.
Pred put u Rijeku, Aleksanda Mihajlović zapisala je na društvenim mrežama sledeće reči:
Roman ,,Minijature” završava se, na neki način, putovanjem glavne junakinje Iskre u Rijeku.Sutra putujem u Rijeku, jer su ,,Minijature” dobile ,,Književno pero” za roman godine, izvan naklade HKD-a.Paun sa naslovnice razvio je svoj raskošan rep. Malkice gord, pravi se važan. Ponosan.A Iskra je, tog 15. aprila, nije važno koje godine, iz Rijeke, u svom dnevniku zapisala, na putu ka Manastiru Trsat, gde je njena Barbara Frankopan zaveštala svoj Relikvijar:,,Stolove su krasile raznobojne vaze s mimozama. ,,Ako si cvet, budi mimoza”, zapisao je Igo. Simbol nezavisnosti i slobode, leluja pod blagim propuhom. Sela sam da obuhvatim lepotu, a vlasnik mi je uz kafu pripovedao da je ranije bio običaj da se na primorju niko ne ženi dok ne zasadi 30 stabala masline i jedno stablo mimoze.,,Lipa, malo jubavi nam svugdje triba.”I lipo i lijepo i lepo mi je sve. O ljubavi gde je sve potrebna, drugi put ću razmišljati.Plavetnilo je zahvatilo procep između kaldrme i horizonta. Jedva sam odvratila pogled od mora i krenula da se penjem ka Trsatu, brdašcu iznad Riječine. Tvrđava se šepurila sakupljajući sve lomove minulih epoha.”
Aleksandra Mihajlović je završila Filološki fakultet u Beogradu na katedri Opšte i srpske književnosti sa srpskim jezikom. Doktorand je na istom fakultetu. Pored „Minijatura” objavila je još dva romana: „Zapričavanje. Zavaravanje. Zavirivanje.” (2012) i „Кroz prstohvat cimeta” (2015) godine, a zatim knjigu za decu i mlade: „Sofijine mudrolije s Markom Кraljevićem (2019). Jedna je od autorki poetskog kvarteta „Ne znam šta bi drugo moglo da nas veže” (2016), a 2021. je objavila i zbirku pesama „Juče sam imala susret sa sobom”.
